Kısa Bir Hikaye


Bu hikaye Northwesten Üniversitesi iş idaresi master öğrencileri ile zaman yönetimi dersi profesörü arasında geçer:

Profesör sınıfa girip karşısında duran, dünyanın en seçilmiş öğrencilerine kısa bir süre baktıktan sonra “Bugün zaman yönetimi ile ilgili bir deney yapacağız” dedi.Kürsüye yürüdü, kürsünün altından kocaman bir kavanoz çıkarttı.

Arkasından kürsünün altından yumruk büyüklüğünde taşlar aldı ve onları büyük bir dikkatle kavanozun içine yerleştirmeye başladı.Kavanozun daha başka taş alamayacağına emin olduktan sonra öğrencilerine döndü ve “kavanoz doldu mu?” diye sordu. Öğrenciler hep bir ağızdan “doldu” diye cevapladılar.Profesör “öyle mi?” dedi ve kürsünün altına eğilerek bir kova mıcır çıkarttı. Mıcırı kavanozun ağzından yavaş yavaş döktü.Sonra kavanozu sallayarak mıcırın taşların arasına yerleşmesini sağladı.

Öğrencilerine dönerek bir kez daha “Bu kavanoz dolu mu?” diye sordu.Bir öğrenci “Dolmadı herhalde” diye cevap verdi. “Doğru” dedi profesör. Sonra gene kürsünün altına eğilerek bir kova kum aldı ve yavaş yavaş kum taneleri taşlarla mıcırların arası nüfuz edene kadar döktü. Gene öğrencilerine döndü ve “Bu kavanoz doldu mu?” diye sordu. Tüm sınıf bir ağızdan “ Hayır!” diye bağırdılar.

“ Güzel” dedi profesör, kürsünün altına eğilerek bir sürahi su aldı ve kavanoz ağzına kadar doluncaya dek suyu boşalttı. Sonra öğrencilerine dönerek “Bu deneyin amacı neydi?” diye sordu. Uyanık bir öğrenci hemen “Zamanımız ne kadar dolu görünürse görünsün daha ayırabileceğimiz zamanımız mutlaka vardır” dedi. “Hayır” dedi profesör, “Bu deneyin esas anlatmak istediği eğer büyük taşları baştan yerleştiremezsen küçükler girdikten sonra büyükleri hiç bir zaman kavanozun içine kayamazsın gerçeğidir.”

Öğrenciler şaşkınlık içinde birbirlerine bakarken profesör devam etti. Nedir hayatınızdaki büyük taşlar? Çocuklarınız, eşiniz, sevdikleriniz, arkadaşlarınız, eğitiminiz, hayalleriniz, sağlığınız, bir eser yaratmak, başkalarına faydalı olmak, onlara bir şey öğretmek! Büyük taşlarınız belki bunlardan birisi, belki bir kaçı, belki de hepsi. Bu aksam uykuya yatmadan önce iyice düşünün ve sizin büyük taşlarınız hangileridir karar verin.

Bilin ki büyük taşlarınızı kavanoza ilk olarak yerleştirmezseniz hiçbir zaman bir daha koyamayacaksınız, bu da hiç bir zaman gerçek kişi olmayacağınızı gösterir...

Sevgiyle kalın...

SÖYLE GİTSİN






Bir gece okuduğum ebeveynlik üzerine yazılmış yüzlerce kitaptan birini daha okuduktan sonra kendimi biraz suçlu hissettim, çünkü kitap benim kullanmayı aklıma bile getirmediğim birtakım stratejilerden söz ediyordu. Temel strateji çocuğunuzla konuşmanız ve ona iki kelimeden oluşan sihirli kelimeyi söylemenizdi:”Seni seviyorum.” Kitapta, çocukların koşulsuz şartsız sizin onları sevdiğinizden emin olmak istedikleri vurgulanıyordu.

Yukarı kata oğlumun yatak odasına çıktım, kapısını çaldım. İçerden müzik sesi geliyordu. Kapıyı açtım. Oğlum oturmuş müzik dinliyordu. İlgisini çekebilmek için epeyce bir gayret sarf ettikten sonra “ Oğlum, bir saniyen var mı?” diye sordum.

“ Evet baba, sana bir saniye ayırabilirim” yanıtını verdi. Oturduk, on beş dakika kadar konuştuktan sonra yüzüne baktım ve ona “ Müzikle ilgilenmen çok hoşuma gidiyor.” dedim.

“ Sağol baba, teşekkür ederim.” diye yanıt verdi.

“Sonra görüşürüz” dedim ve odadan çıktım. Merdivenlerden inerken söylemem gereken şeyi söylemediğim hissine kapıldım. Geri dönüp o iki sihirli kelimeyi söylemem gerektiğini düşündüm.

Merdivenleri gerisin geri çıktım. Kapıyı çaldım ve açtım. “ Biraz daha konuşabilir miyiz oğlum?”

“ Tabi ki baba. Konuşalım.”

“ Oğlum buraya sana bir şey söylemeye gelmiştim, ama araya başka laflar karıştı. Sana esas söylemek istediğim şey başkaydı. Hatırlıyor musun araba kullanmayı öğrenmeye başladığında başıma bir sürü sorun açmıştın. Bütün kavgalarımızdan sonra iki kelime yazmış ve yastığının altına koymuştum. Bir baba olarak üstüme düşeni yapmış olmanın ve sevgimi ifade etmenin rahatlığını duymuştum. “ Oğlumun yüzüne baktım ve “Seni sevdiğimizi bilmeni istiyorum.” dedim.

Başını kaldırdı yüzüme baktı, “ Teşekkürler baba . Sen ve annem mi?” diye sordu.

“ Evet, sanırım ikimizde bunu yeteri kadar ifade etmiyoruz.” dedim.

“Teşekkürler. Böyle olduğunu biliyorum . “ dedi.

Döndüm ve odadan çıktım. Aşağıya inerken düşünmeye başladım. “İnanamıyorum. İki kere odasına gittim. Söylemem gereken cümle yerine başka şeyler söyleyip çıktım.”

O anda tekrar geri dönüp odasına gitmeye ve oğluma hissettiklerimi söylemeye karar verdim. Bunu benim ağzımdan duyması lazımdı. İki metre boyunda kocaman bir çocuk olması beni ilgilendirmiyordu. Geri döndüm, kapıyı çaldım. “ Evet baba, girebilirsin” diye seslendi.

“ Ben olduğumu nereden anladın?”

“ Ben seni babam olduğun günden beri tanıyorum babacığım. İçeri gir. Sanırım bana söylemek istediğin şeyi söyleyemedin. “

“ Oğlum, sen benim için çok değerlisin. Seni seviyorum. Bu iki kelimeyi neden daha sık söylemediğimi de bilmiyorum.”

Gözleri aydınlandı.” Baba beni sevdiğini biliyorum. Ama bunu senden duymak çok güzel. Kendimi ne kadar iyi hissettiğimi tahmin edemezsin. Ben de seni seviyorum.”

Kalkıp yürüdüm. Arkamdan seslendi, dönüp baktım.

“ Bir seminere falan mı katıldın baba?”

Bütün 18’indekiler gibi numarayı anlamıştı. “ Hayır. Sadece bir kitap okudum.”

“ Bence çok iyi yapmışsın. Teşekkürler .”

Sanırım o gece sevgi uğruna risk almanın ve paylaşmanın değerini bir kez daha anladım...







Bu güne kadar çocuklarına bir kez bile “ seni seviyorum “ dememiş olanlar...

Bu yazı size tuhaf mı geldi? Komik mi? Hiç yapamayacağınız bir şey mi?

Çocuklarınıza “ seni seviyorum “ deyin. Onların hayatlarında neleri onardığınızı tahmin bile edemezsiniz. Söyleyin.. Ne kaybedersiniz ?



“ Sevgiyle kalın...”

EN İYİSİ OLMAK

Her  şeyin  en  iyisini  olmaya  çalışın.

Tepenin  üzerinde  bir  çam  olamazsanız,

Vadide  bir  çalı  olunuz.

Fakat!

Dere  kenarında  en  güzel  ufacık  bir  çalı;

ağaç  olamazsanız  bir  çalı  olunuz.

Çalı  olamazsanız  ,bir  demet   ot  olunuz

ve    yolları  süsleyiniz.

Selvi   olamazsanız , bir  saz   olunuz,

Lakin  göl  kenarının   en   güzel   sazı.

Yol  olamazsan  bir   patika  ol.

Güneş   olamazsan  bir  yıldız    ol.

Başarınız   yada   başarısızlığınız ,

işin   büyüklüğüne   göre   değildir.

Yaptığın   işte   en   iyisi  olmaya   çalış.

Hepimiz   kaptan   olamayız .

Tayfaya   da     ihtiyacımız   var.

Bu  dünyada   hepimize  düşen  iş  bulunur,

İşin   büyüğü   olur,  küçüğü  olur.

Size   düşen   iş , kendinize   en   uygun   olandan  başlamaktır,

ve yapabildiğinizin   en   iyisini   yapmaktır...                      Douglas   Malloc